Bewegingsstudie
in het laboratorium

Frank Bunker Gilbreth (geboren op 7 juli 1868 te Fairfield, Maine en overleden op 14 juni 1924
te Montclair, New Jersey) en zijn vrouw Lillian Evelyn Gilbreth - Möller (geboren op 24 mei 1878 te Oakland, California en overleden op 2 januari 1972 te Phoenix, Arizona) zijn de grondleggers van de bewegingsanalyse. Nadat Frank zich in 1912 terug trok uit de bouw konden zij zich vanaf die tijd volledig richten op Scientific Management.
Zij trouwden in 1904 en kregen 12 kinderen: Anne, Mary, Ernestine, Martha, Frank Jr, William, Lillian, Fred, Daniel, John, Robert en Jane. In 1948 zouden Ernestine en Frank Jr. het beroemde boek “Cheaper by the Dozen” schrijven. In 1950 kwam de film “Cheaper by the Dozen” uit gebaseerd op het boek van Ernestine en Frank Jr..
Hij begon als metselaar, werd aannemer en kwam terecht in management engineering. Later werd hij zelfs, bij gelegenheid, docent aan de Purdue universiteit. Hij ontdekte zijn roeping toen hij, als een jonge aannemer, een manier zocht om het metselen sneller en gemakkelijker te maken. Hij nam waar dat iedere metselaar zijn eigen manier van werken bedacht en dat geen 2 werkers dezelfde methode hanteerden. Hij ontwikkelde vele verbeteringen in het metselen.
Dit mondde uit in een samenwerking met zijn latere vrouw, Lillian, die werkgewoontes van fabrieks- en administratief personeel bestudeerde in alle soorten industrie, om manieren te vinden om de output te verhogen en het werk lichter te maken. Frank en Lillian richtten een hierop gericht management consulting bedrijf op, Gilbreth Inc.

Hij observeerde en analyseerde menselijke handelingen en activiteiten m.b.v. filmopnamen met een nauwkeurigheid van wel 1/2000 sec en verdeelde ze in de kleinst mogelijke elementen, die vaak uit niet meer dan een enkele (vinger)beweging bestonden. Die kleinst mogelijke elementen deelde hij in naar een beperkt aantal categorieën (18): Zoeken (Sh), Vinden (Fi), Kiezen (St), Reiken (TE), Grijpen (G), Voorrichten (Pp), Verplaatsen (TL), Plaatsen (P), Monteren (A), Demonteren (DA), Loslaten (Rl), Vasthouden (H), Procestijd (U), Denken/Plannen (P), Controle (I), Rust vanwege vermoeidheid (R), Vertraging onvermijdbaar (UD) en vermijdbaar (AD), welke hij standaard elementen noemde. Om de standaard elementen snel te kunnen noteren bedacht hij er eenvoudige symbolen voor, therbligs genoemd. Het probleem ontstond nu om voor ieder standaard element de beïnvloedingsfactoren te bepalen en de mate van beïnvloeding vast te stellen. Het was zijn bedoeling uit deze standaard elementen de benodigde tijd voor elke willekeurige handeling of arbeid synthetisch vast te stellen. Het grote voordeel zou zijn dat, in tegenstelling tot het opdelen van elke arbeid in vele kleinere altijd verschillende delen, zoals in het Taylor systeem, nu elke arbeid kon worden opgebouwd uit steeds dezelfde standaard elementen. Hij wilde dit bereiken door een wereldwijde internationale gemeenschappelijke arbeidsinspanning.
Hij leerde z’n kinderen een eigen ontworpen 10-vingerig systeem om te typen, waardoor ze vele prijzen wonnen.
Frank stelde als eerste voor om een operatieverpleegster aan te stellen als “caddy” om de chirurg de voor-geschreven instrumenten te overhandigen. Ook stelde hij de standaard technieken op om recruten te leren snel wapens uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten, zelfs in het donker of geblinddoekt.
Door het vroegtijdige overlijden (hartfalen) van Frank B. Gilbreth wist hij de verzamelde tijdgegevens omtrent zijn therbligs niet tot een afgerond Pre-determined Elemental Motion Time System (PEMTS) uit te werken.
Hij werd uitgenodigd om een voordracht te houden op het congres van de International Management Committee in Praag, Tjechoslowakije rond 1923.
Hij was een “member” van de ASME en van de Taylor Society (voorloper van de SAM) en docent op de Universiteit van Purdue.

Lillian was afgestudeerd aan de universiteit van Californië met een BA en MA en ging voor een Ph.D naar de Brown universiteit. Zij was eveneens lid van ASME en doceerde eveneens aan Purdue.
Na de dood van haar man Frank heeft Lillian tot haar dood het werk van haar man voortgezet.
In 1948 werd zij verkozen tot “Woman of the Year”. In 1962 ontvingen Frank (posthuum) en Lillian de naar hen vernoemde “Frank and Lillian Gilbreth Industrial Engineering Award.

Onder de mensen die een vervolg gaven aan de principes van de Gilbreths zijn Ralph M. Barnes, Anne Shaw en Alan Mogenson.

Enkele foto’s van de Gilbreths: